We hebben het ons niet beklaagd. De ruďnes van Pisac liggen in een decor dat na dat van Machu Picchu toch wel het mooiste van het land moet zijn. Schitterend gewoon! We hebben er een halve dag over gedaan om de hele site af te lopen. Je begrijpt nauwelijks dat de reisagentschappen honderden toeristen per dag op de markt van Pisac droppen en geen oog hebben voor een van de meest indrukwekkende Inca overblijfselen van Peru. De zon zette het prachtige panorama waar we doorwandelden nog eens extra in de verf, zodat deze uitstap een van de mooiste werd van onze reis.

Toen we in de namiddag terugreden werden we op enkele kilometers voor Ollantaytambo tegengehouden door de politie. Voor ons was de weg geblokkeerd door honderden auto’s en honderden mensen die geduldig zaten te wachten op het einde van het presidentieel bezoek. Onze chauffeur probeerde de politieman te overhalen zijn “turistas extranjeros” toch door te laten, en uiteindelijk kreeg hij de toelating ons nog een kilometertje verder af te zetten. Om zeker te zijn dat hij daarna op staande voet zou terugkomen hield de politieman gewoon zijn rijbewijs in…

Even later begonnen we aan de steile klim van de weg die ons via een tweede bocht tot in Ollantaytambo zou brengen, maar nauwelijks honderd meter verder braakte de stad een ononderbroken stroom mensen uit, die langs een stenen trap naar beneden kwamen, de weg overstaken en langs een helling recht door de velden liepen, op weg naar de onoverzichtelijke hoop geblokkeerde auto’s en mensen. Het deed me onwillekeurig denken aan een grote troep lemmingen die zich gedreven door hun instinct van een hoge rots in zee werpen.

Door de velden naar de schier onafgebroken rij wachtenden

We keken een tijdje met open mond naar dit schouwspel en besloten dan diezelfde korte weg stad inwaarts te nemen, in tegenstroom. Dat lukte wonderwel, en eenmaal de stad in zagen we dat er nog honderden andere mensen onze richting uitkwamen om de stad te verlaten. Ondertussen was er een helikopter uit de stad opgestegen. Meneer de president vloog huiswaarts.

Maar er was nog genoeg te zien voor ons. Niet iedereen had de biezen genomen. Overal stonden nog groepjes in nationale klederdracht, en op het pleintje waar het monument voor Pachacutec stond waren dansers het beste van zichzelf aan het geven, zodat we toch nog iets van de feestelijkheden konden meegraaien. Het was alsof de overblijvers aarzelden om een punt achter hun feestelijke dag te zetten. Toen we later een restaurant meepikten kwamen er zelfs dan nog enkele verdwaalde groepen feestvierders voorbij.