Laatste etappe van onze kruisvaart 1994! De "Maxim" was op 23 februari rond middernacht van Taiwan vertrokken en legde 487 zeemijlen af om ons naar Hong Kong te brengen, meer bepaald naar Kowloon waar we op 25 februari rond 8 uur 's morgens aanlegden. Eenmaal de gebruikelijke formaliteiten achter de rug doken we onmiddellijk de stad in, want rond halfacht 's avonds zou het definitief over en out zijn.

Wat hadden we anders kunnen verwachten dan een stad vol wolkenkrabbers en duizenden winkels en winkeltjes? Iedereen is er, hoor, zelfs onze Zweedse vrienden van Ikea.En alles is er op gericht om je dingen te verpatsen. Op de straat wordt je aangeklampt door mensen die je nepuurwerken van Cardin of een ander onbetaalbaar merk willen aansmeren. En in de winkels vergaat het je al niet veel beter. Op een bepaald moment gaat Willy een winkel binnen om een nieuwe batterij voor zijn fototoestel te kopen en... komt hij buiten met een toestel om zijn videofilmpjes te mixen!

Plots zie ik aan de ingang van een winkel een bord staan met een opschrift "Vlamingen Welkom". Ik klamp een verkoper aan die voor de winkel op klantenjacht is en vraag hem het hoe en waarom van dat bordje. "O, dat!", zegt hij. Wel, ik heb een Vlaamse vliend die dat vool mij opgeschleven heeft. Slim gevonden misschien, maar mij kon hij daarmee niets verkopen, vooral omdat ik op zoek was naar dingen die hij niet had: zijden stoffen.

China en zijde, nietwaar? Je zou dus kunnen denken dat je hier over winkeltjes met zijde ging struikelen. Maar niets was minder waar. Maar omdat de aanhouder altijd wint, is het ons uiteindelijk toch gelukt. Al was de uitbater van de winkel wel een... Indiër. Maar ja, die jongens kennen natuurlijk ook wat af van zijde, zodat ik met een echt mooi stofje naar buiten ben gekomen.

Daarna heb ik nog een winkel gevonden die zichzelf trots The Silk Store noemde. En terecht. Alle artikelen die je er kon kopen waren van zijde gemaakt, en spotgoedkoop. Om je een idee te geven: een zijden das kostte me het equivalent van twee Euro.

Geen wonder dat ik er een tijdje later buitenstapte met een aantal dassen, bloesjes en kamerjassen, alles uit de fijnste zijde. Baar geld had ik al een hele tijd niet meer, maar gelukkig bestaat er nog zo iets als een kredietkaart. Al is dat voor sommige mensen meer een vloek dan een zegen.

Het verkeer in Kowloon is uiteraard zeer intens, zowel op de straten als op de voetpaden. Duizenden auto's en duizenden mensen bevolken de straten, die op vele plaatsen overkoepeld worden door publicitaire banners. Reclame, reclame, reclame! Sommige gevels worden er volledig door bedekt.

Tussen de auto's laveren fietsers, hun bagagerek vol met kratten en dozen. Eén fietser moet wat bruusk remmen, waarop de inhoud van zijn krat op de straat terechtkomt: levende vissen liggen in een plas water in het midden van de straat. Grappig, al kan de man met de fiets er niet mee lachen.

Af en toe, als je je niet de hele tijd laat verblinden door de schreeuwende uithangborden, merk je dat er toch nog een andere kant aan Keelung is. Tussen de betonnen blokken vind je smalle straatjes waar je 's avonds liever niet alleen doorgaat. Geen geflikker van lampen, geen schreeuwlelijke kleuren. Misschien wonen er toch mensen in de stad ?

We kuieren wat rond tot Willy terug naar het schip moet. Ik maak nog een rondje langs de pier en vergaap me aan de jonken en andere schepen in de baai.

Dan is het ook voor mij tijd om terug naar het schip te gaan. Ik duik de terminal van de haven binnen en... zie niets dan boetiekjes. Verbijsterd loop ik de gangen door. Hoe is dit mogelijk ? Ik ben zeker dat we uit deze terminal gekomen zijn. Waar is de kaai? Waar is ons schip?

Ik blijf maar ronddraaien, merk na een tijdje dat ik dezelfde winkeltjes voorbijkom. En plots, tussen twee boetiekjes in, zie ik een plaat met een pijl erop, en het onderschrift "Maxim Gorkiy". Hallelujah! Ik volg de pijl en merk dat er een smalle deur is tussen de wanden van de winkeltjes. Nog altijd ongelovig doe ik de deur open en... sta met mijn neus pal voor ons schip! Ongelofelijk! Alles is werkelijk tot op de laatste meter volgebouwd om je de kans te geven tot op het laatste moment je geld uit te geven.

 In de late namiddag verlaten we definitief het schip. Een bus brengt ons samen met de andere passagiers naar de luchthaven, maar niet zonder wat rondjes te maken om ons de stad te laten zien. De inlandse gids hoopt dat we nog eens terug zullen komen, ook nadat Hongkong aan China zal overgedragen zijn. "Want ook dan kunnen jullie volop genieten van onze culinaire specialiteiten zoals insecten en honden en..." We kijken haar verbaasd aan. Het zal wel als grapje bedoeld zijn, al blijft haar gelaat even stoicijns als altijd.

En dan is het over en uit. De vliegtuigreis naar Frankfurt verloopt zonder problemen. Een unieke reis ligt achter ons, maar we zullen hem voor de rest van ons leven in ons hart dragen.