vrijdag, 18 februari

Onze bungalows – die op palen staan – liggen midden in een schitterende tropische tuin, waar de mooiste bloemen staan en kolibries en andere felgekleurde vogels rondwieken. Op het terras voor onze kamer hangt een hangmat en schommelen twee stoelen. Maar we laten ons niet verleiden en gaan ontbijten, via een lange kronkelende overdekte weg door de tuin.

Aan de bezoekers van het restaurant zie je dat dit inderdaad een lodge is die hoger geprijsd moet zijn. Ze zijn bijna zonder uitzondering op leeftijd, ze lijken allemaal op Livingstone en Stanley, en de lenzen van hun fotoapparaten zijn vijf keer langer dan hun pik. Hun Engels is Amerikaans. Ze bekijken ons meewarig en wegen af of we een foto waard zijn. Ze dragen hun driepoten als ski’s en worden in al die dingen enkel voorbijgestoken door enkele jonge Japanners. Maar het eten is lekker.

Om negen uur staan we op de “muelle”, de kade van Sarapiquí. En even later varen we de rivier op met dezelfde naam voor een boottocht van twee uren, op zoek naar vogels en andere kaaimannen.

Gewoonlijk beloven die tochtjes meer dan ze je kunnen tonen, maar dankzij de twee natuurgidsen aan boord krijgen we genoeg wildlife te zien om iedereen tevreden te stellen, ja, ook enkele kaaimannen. Kaaivrouwen helaas niet, zelfs geen viswijven. Vissers dan weer wel, kniehoog in het water. Ze laten ons hun vangst zien. Eentje van hen vertelt ons in perfect Engels dat die grote vissen een bedreigde soort zijn, omdat hij probeert ze allemaal te pakken te krijgen… Grappige jongens, die tico’s. 

De rest van de dag brachten we op het terrein van de lodge door. Je kon er lange wandelingen maken in de tuin en het woud, omringd door de prachtige fauna en flora van het land. Het middageten was uitstekend. De ellende begon voor mij enkele uren later. Maagproblemen. Kotserij en zo. Aan het resultaat te zien was het middagmaal van de vorige dag me niet goed bevallen. Misschien was het de kaas die maar een vreemd smaakje had. Misschien ook was het gevecht met de Man met de Zeis op mijn maag geslagen. De turista was het zeker niet, want die komt aan een andere kant van je lichaam te voorschijn. Het resultaat was wel dat ik mijn bed inkroop en het gratis avondmaal maar aan mij liet voorbijgaan. ’t Schijnt dat ’t lekker was.