Aan alles komt een eind, dus ook aan een zeereis van acht dagen tijdens dewelke we niet alleen een flinke storm hebben overleefd, maar ook alle andere inspanningen die men van een toerist verwacht (eten, drinken, zonnen, weer eten, nog eens drinken, en zo voort).

Na iets meer dan 4 000 zeemijlen te hebben afgelegd bereikten we het Japanse eiland Okinawa. Zoals we van echte Japanners konden verwachten lieten ze ons meteen merken dat we meer dan welkom waren: er kwam een delegatie aan boord die een welkomspeech hield en ruikers bloemen mee had gebracht, plus enkele danseressen die hun kunst aan ons probeerden te slijten. Je kon echter met de natte vinger voelen dat het merendeel van het aanwezige publiek niet direct enthousiast was over de trage, beheerste bewegingen die met gong- en klokslagen werden begeleid.

Misschien zou ik het niet zo cru moeten stellen, maar de passagiers op deze cruise waren totaal anders dan deze van de vorige cruise die ik mocht meemaken. In beide gevallen ging het nochtans hoofdzakelijk om Duitse mensen. Vorige keer echter had het reisagentschap zijn thuishaven in Bremerhaven en deze keer in Keulen. Misschien verklaart dit gedeeltelijk het verschil. Het kan natuurlijk ook iets met de prijs van de kruisvaarten te maken hebben.

Eén ding wil ik wel zeggen, omdat het mij zo gechoqueerd heeft. Tijdens beide kruisvaarten waren er onvervalste nazi's bij de opvarenden. Op deze reis bijvoorbeeld kwam er een oudere dame me de dag nadat Willy zijn one-man-show had opgevoerd feliciteren met zijn optreden, maar voegde eraan toe dat hij toch wat voorzichtiger moest zijn: in zijn meer dan een uur durende show had hij immers twee "Joodse liederen" gezongen! ("Hava Naguila" en "If I were a rich man") Wil je geloven dat ik te verbauwereerd was om haar van repliek te dienen? Ongelofelijk, toch? Maar goed, laat ik het er verder maar niet meer over hebben.

Okinawa was voor iedereen aan boord maar een tussendoortje, gewoon om het schip toe te laten voorraden in te slaan en ons de gelegenheid te geven even op vaste grond de benen te strekken.

En al kon dat maar voor enkele uurtjes, toch waren die buitengewoon interessant : we kwamen echt in een andere wereld terecht. De foto's die ik er geschoten heb kunnen slechts gedeeltelijk tonen wat ik daarmee bedoel.

Ik geef een voorbeeld. Op een bepaald moment gaan we een supermarkt binnen. Na een tijdje heb ik het gevoel dat er iets niet klopt, maar het duurt nog enkele minuten voor ik het doorheb : Willy en ik zijn hier reuzen. De schaal klopt niet. De rekken zijn lager, de kassa's zijn kleiner. Alles is afgestemd op de modale grootte van de Okinawese mens. Het was echt wel een gek gevoel.

Een tweede voorbeeld, eentje waar we foto's van hebben. Bij het teruggaan naar de haven komen we langs een hoog gebouw met een moderne voorgevel en het opschrift "Popeye". Als we er voorbij-stappen horen we dat er in dat gebouw een hels lawaai heerst.

Nieuwsgierig als we zijn duwen we een van de grote deuren open en... komen terecht in een enorm speelhol! Lange gang na lange gang gevuld met identieke speel-bakken waarin kleine balletjes zitten te ratelen. Een zaal zo groot als een filmzaal waar vele tientallen Japanners geld zitten te verkwanselen. Er zijn zelfs speelbakken bij met geďntegreerde asbakken zodat de rokers geen ogenblik moeten verletten! Het lawaai dat we buiten hoorden is hier honderdvoudig versterkt : het is onmogelijk om iets verstaanbaars tegen elkaar te zeggen.

Later zal ik lezen dat vele Japanners werkelijk verslaafd zijn aan deze jackpotten. Er is al meer dan één kind verongelukt omdat moeder of vader aan het spelen waren en zelfs niet zagen dat hun dreumes de biezen had gepakt. Echt waar.

Die avond is het schip alweer onderweg, richting Keelung, een havenstad op Taiwan. En wij, Willy en ik, zitten benedendeks bij een deel van de Russische bemanning. We werden immers als enige niet-bemanningsleden uitgenodigd op een verjaardagsfeestje. Het eten op het schip was altijd zeer goed, maar toen hebben we de beste maaltijd van de hele cruise verorberd, met kaviaar, kreeft, champagne, vodka en noem maar op. Gelukkig had ik van de Russische les die ik had gevolgd genoeg onthouden om onze gastvrouwen te bedanken zoals het hoorde.