We vertrokken per bus naar de vallei van de Urubamba, el Valle Sagrado, en bezochten er eerst de markt van Pisac, die drie keer per week plaatsvindt. Van het stadje merk je nauwelijks iets, overwoekert als het is door de ontelbare kraampjes die de toeristen uit de bussen lokken. Onze interesse ging echter naar de Inca ruïnes hogerop in de bergen. Edoch, om die te bezoeken was er geen tijd. Morgen echter zouden we een vrije dag hebben in Ollantaytambo, een stadje zo’n honderd veertig kilometer verderop. En we beloofden onszelf om daarvan gebruik te maken om de prachtige ruïnes alsnog te gaan bekijken.

De uitstap stelde voor ons trouwens niet zoveel voor. Na Pisac gingen we met de groep middagmalen in de omgeving van Urubamba en reden toen door naar Ollantaytambo en bezochten er het Inca fort. Dat was voor ons beiden meteen het eindpunt van de uitstap. Terwijl de toeristenbus verder reed zochten wij ons hotelletje “Las Orquídeas” op, heel bescheiden, maar we hadden toch een badkamer met WC. En dat is het belangrijkste.

De volgende dag, dinsdag 14 februari. We waren van plan om ’s morgens met de lokale bussen terug te reizen tot Pisac, maar we hadden zonder de president van Peru gerekend. Die had uitgerekend die dag uitgekozen om Ollantaytambo te bezoeken. Toen we die morgen vanuit onze hotelkamer naar het fort keken, zagen we daar allemaal kleine in het rood uitgedoste mannetjes staan, verdeeld over de verschillende terrassen en gewapend met speer en schild. Incakrijgers die hun president opwachtten. Even dachten we nog om dan toch maar in Ollantaytambo te blijven en het spektakel daar mee te maken, zeker toen we hoorden dat er die dag geen bussen richting Pisac zouden rijden. Maar uiteindelijk bleven we bij ons oorspronkelijk plan en begonnen met een taximan over de prijs te onderhandelen om ons naar Pisac en weer terug te brengen.