Vijf februari 2006, vier uur ’s morgens. Onze chauffeur komt ons oppikken en brengt ons naar het stadje Pisco, waar we even later samen met andere toeristen een boot nemen die ons naar de Ballestas eilanden brengt, een tochtje van zo’n half uur. Onderweg komen we voorbij een heuvel waar een reusachtige kandelaar in gegraveerd staat. Volgens de gids is dit het werk van hetzelfde volk dat in Nasca op de hoogvlakte de beroemde lijnen en figuren heeft gemaakt die zo groot zijn dat je ze slechts vanuit de lucht kunt zien.

De Ballestas eilanden worden ook de Galapagos van de armen genoemd. En al snel wordt ons duidelijk waarom. Het krioelt er van de zeevogels, van zeehonden, pelikanen en pinguïns. Met honderden en honderden zwermen de volgens rond onze hoofden terwijl we van in ons bootje proberen zoveel mogelijk mooie foto’s te schieten. Reeds voor de Spanjaarden Peru ontdekten gebruikten de inlandse volkeren de uitwerpselen van deze vogels – guano genoemd – als mest. De Spanjaarden hebben deze eilanden trouwens nooit ontdekt, zodat ze enkele honderden jaren lang “vergeten” werden. Toen de Peruanen herbegonnen met het exploiteren van de eilanden voor de guano, konden ze een laag van dertig meter dik van de rotsen schrapen!