dinsdag 9 maart

Om zeven uur vanmorgen lag Lieke al in de whirlpool te weurelen, en een kwartier later begon ik aan mijn eerste half uurtje zwemmen van de dag. De lucht is stralend blauw en de temperatuur zit nu al bijna aan dertig graden. Nu is het het aangenaamste uur van de dag. Dat hebben we ondertussen geleerd. Rond negen uur ontbijten we. Deze keer is er weer een nieuwe vruchtensoort bij, jackfruit, dat we door de meisjes zowel in zijn natuurlijke gedaante als gebakken in olie en met palmsuiker opgediend krijgen. Lékkér. Even lekker als gebakken banaantjes, maar minder zwaar.

Ik vraag me af waar onze kwaaltjes gebleven zijn. Nietsmendalle geen hoofdpijn – laat staan migraine – of maag- of buikpijn. We voelen ons hier kerngezond. Aan wat zou dat kunnen liggen?

Na het ontbijt zijn we naar Lovina gereden om toch wat souvenirs op de kop te tikken voor de achterblijvers en -tjes. Zo'n ritje van een haf uur achterop een bromfiets in Bali is echt een belevenis op zich. Pollutie troef, geloof me vrij. Misschien moeten ze hier ook maar mondmaskers introduceren. Bovendien, dat hectische verkeer: heel spannend! Als we op onze bestemming toekomen is het duidelijk dat ons Lieke het heel warm heeft gekregen, en niet alleen door die pot op haar hoofd. Maar om het kort te houden: we hebben zowat alle souvenirs gevonden die we vinden wilden, al hebben we er wel moeten voor betalen, of wadaddegepeist.

Om twee uur geluncht, en om drie uur was de masseuse hier, deze keer niet voor de vrouw, maar voor mij. Na haar anderhalf uur durende mishandeling voelde ik me helemaal zen of zo. Kraken dat dat deed, mens! En pijn doen! Getter geen gedacht van. Van mijn kleine teen tot de kruin van mijn hoofd, alles probeerde ze terug op zijn plaats te krijgen. En weet je, achteraf, mijn handen bijvoorbeeld. Ik heb een beetje last van reuma in mijn vingers – om gitaar te spelen toch niet direct je dàt. Awel, na die massage kon ik mijn handen terug gemakkelijk tot vuisten maken. Beneden alle peil, zou Boudewijn De Groot zeggen.

Na de massage wat gelezen, wat gezwommen, weer gelezen. En wat Lieke betreft wat gestreken, geweurpoeld en gelezen. En nu is het weeral bijna tijd voor het avondmaal dat we – uiteraard – zoals elke maaltijd buiten nuttigen. Zoals we alles buiten doen behalve slapen. Onze slaapkamer kijkt trouwens uit op de zee en op het zwembad. Die twee muren zijn van glas, met grote schuifdeuren erin. We zouden ze ook 's nachts kunnen opendoen want ons hemelbed is voorzien van een perfect afsluitend muskietennet. Maar 's nachts zetten we de airco op 25 graden. Dat slaapt toch beter. Er zijn hier ook overal van die grote propellers die aan de plafonds hangen (ook buiten), maar die gebruiken we niet.

Ziezo, veel meer zal er vanavond niet meer te schrijven vallen. Morgen ga ik misschien nog eens bloggen en mijn mailtjes lezen. De masseuse komt nog eens voor ons Lieke – ze ziet er steeds beter uit, ons madam – en rond 17 uur verwachten we Krista en Leonie, de twee Hollandse stage-lopende meiden die we in Ubud zijn tegengekomen.

We vragen ons af waar het regenseizoen gebleven is