En toch... Als het schip, stipt als een trein (!?), rond de middag voor de kust van Big Island verschijnt, miezert het en is de zon niet te zien. Ik voel me eigenlijk wat in het kruis genomen. Maar goed, niet mopperen. Ons fototoestel slikt de eerste beelden in, palmbomen onder een grijze hemel. Als de formaliteiten achter de rug zijn gaan Willy en ik samen met een koppel Engelse artiesten een auto huren en de vulkanen bezoeken, zon of geen zon.

Het is warm, maar het regent nog altijd zachtjes als we vertrekken. De weg leidt ons naar boven, naar het land van Pele, de godin van het Vuur die hier op Hawaii zetelt, het eiland dat zijn naam aan de hele archipel heeft gegeven en nu Big Island genoemd wordt omdat het twee maal zo groot is als de andere eilanden.

De toppen van de twee hoogste vulkanen, de Mauna Kea en de Mauna Loa, zijn vier tot vijf maanden per jaar met sneeuw bedekt. Hilo, de haven waar we aangemeerd zijn, is de hoofdstad van Big Island en draagt de bijnaam "de stad van de regenbogen". Ah! Nu verstaan we eindelijk waarom het op dit eiland tot onze grote verrassing regenachtig is. Wat natuurlijk uitstekend is voor de orchydeeën en watervallen in haar omgeving. Als je op Big Island wil zonnen, ga dan maar naar de Kona Coast bijvoorbeeld, daar is de zon niet weg te slaan. Het was dus gelukkig allemaal maar op het juiste moment op de juiste plaats zijn.

En die plaats is voor ons nu de woestijnachtige, hete, droge Kau die naar de vulkanen leidt. Allemaal zijn ze niet bereikbaar, maar de Kilauea laat zich zonder veel moeite bewonderen.

Als we in het vulkanisch gebied uit onze wagen stappen is het eerste wat ons opvalt de doordringende stank van solfer. Lang moeten we niet zoeken : even verderop bevinden we ons in het voorgeborgte van de hel. Hete dampen kringelen van tussen de solferstenen en uit gaten die naar het binnenste van de aarde leiden.

We filmen en schieten wat foto's en vinden het spijtig dat we de doordringende stank niet mee kunnen opslaan. Letterlijk adembenemend!

de nene

Maar er is nog meer te zien, als je de wagen neemt en de Kau verder inrijdt, op zoek naar de Kilauea. Op de foto's ie je de volle woestheid van dit gebied, slechts af en toe onderbroken door een beetje kleur van een eenzame boom of plant. Ook hebben we het geluk gehad van op onze weg de "nene" tegen te komen én van dichtbij te fotograferen. Deze vogel die enkel op Hawaii leeft wordt er gekoesterd als hét symbool van de eilanden, vereeuwigd op postzegels en allerelei souvenirs.

Na ons "bezoek" aan de Kilauea duiken we weer de Kau in, maar wel aan de kant die ons naar de kust brengt. Daar duikt immers een actieve lavastroom de zee in, en dat willen we toch eens gaan bekijken. Van weg vergissen kun je je hier niet, er is er maar eentje. Als we aan de kust komen is hij trouwens voor alle verkeer afgesloten. In de verte zien we de stoom die opstijgt waar de lava in zee duikt. Maar het is een lange wandeling. Bovendien zijn er borden die ons afraden om er naartoe te gaan wegens het gevaar en de giftige dampen. We houden het dan ook voor bekeken, schieten wat foto's en gaan dan de weg terug naar het Hawaii Volcanoes National Park, blij dat we een blik op Dante's hel hebben mogen werpen.