Cruise 1994
Een reisverslag van Francis.
Ik maakte deze reis op uitnodiging van mijn broer Willy, artiestennaam Feltman, die een contract had versierd als chief entertainer voor een nieuwe rederij. Mensen die ons kennen weten dat Willy twintig jaar lang op kruisvaartschepen heeft gewerkt, als entertainer en als cruise director. In die twintig jaar heeft hij zowat alle landen van de wereld aangedaan.
Deze reis had hij uitgekozen omdat hij nog nooit in Hawaii was beland. Het wer eentje van vijf weken die ons van Acapulco via Los Angeles, San Francisco en Hawai tot in Zuid-Oost Azië zou brengen! Om duimen en vingers af te likken!
Normaal laat ik het nooit na om onmiddellijk na een reis een fotoboek aan te leggen en een verslag te schrijven. Maar om persoonlijke redenen kwam ik daar niet onmiddellijk toe. En zij die ons kennen weten wat er in augustus van datzelfde jaar 1994 is gebeurd. Willy verongelukte in de haven van Dublin. En daardoor heb ik het verslag van die reis nooit gemaakt. Het was te pijnlijk.
Tot nu, bijna tien jaar later. Nu kan ik het wel, of zal ik het tenminste proberen, want vele indrukken van deze reis zijn vervaagd, tot flarden gereten. Maar ik heb de foto's en de videofilm nog. Zij zullen me helpen er toch nog iets van te maken.
acapulco, mexico
Ik herinner me nog levendig onze aankomst in Acapulco. Het is donderdag, 27 januari 1994. In de hall van het vliegveld was er wel een heel eigenaardige douanecontrole. We moesten met onze koffers naar een verkeerslicht toestappen en de knop indrukken. Ik begreep er niets van. Hier was toch geen weg of zebrapad? Nu goed, we doen maar wat die uniformen zeggen, het licht springt op groen en het uniform zegt me dat ik kan verdergaan. Even later gaat er een alarm af. Ik draai me verschrikt om en zie dat een van de andere reizigers het licht op rood heeft doen springen. En die man moet zijn koffers openmaken. Mijn frank valt. Wie pech heeft dat het licht rood wordt, wordt gecontroleerd. Eigenlijk een eenvoudig en eerlijk systeem. Hier gaan ze tenminste niet op je uiterlijk af.
Buiten valt de vochtige hitte als een mokerslag op mijn hoofd. Ongelofelijk! Binnen de korste keren ben ik drijfnat van het zweet. Gelukkig staat er een bus met airco te wachten die ons naar het schip brengt.
Een uurtje later zitten we in onze kajuit, doodmoe van de reis die begon in Frankfurt en die ons via een tussenlanding in Miami (Florida) tot hier bracht. Maar Willy is nu eenmaal Willy. Hij moest en zou eerst nog even het schip gaan verkennen.
Geen tien minuten later botsen we op een koppel Duitse artiesten waarmee hij al verschillende keren heeft samengewerkt, Christa en Angelo. Zij zijn al enkele weken aan boord en nodigen ons natuurlijk onmiddellijk uit om in een bar buiten op het achterdek een pintje te gaan drinken. Twee pinten later waren we onze vermoeidheid vergeten en luisterde ik toe Willy en de andere artiesten aan het bijpraten waren. Op de een of andere manier geraakten we uiteindelijk toch in ons bed.
Laat in de voormiddag van de volgende dag gingen we dan een beetje aan sightseeing doen, gewapend met camera en fototoestel. Ja, dag Jan! De luchtvochtigheid was zo hoog dat ons videoapparaat het gewoon tot in de namiddag liet afweten. Dan maar wat foto's geschoten. Het resultaat ervan vinden jullie hiernaast en hieronder.
Maak jouw eigen website met JouwWeb