maandag 15 maart 2010

Om half acht stonden we klaar om te vertrekken. En weet je? Iedereen was er al, speciaal om ons te komen uitwuiven: Komang, Kadek, Surya, Made en Romi, die drie van zijn vier kinderen had meegebracht. Wat een lieve mensen toch!

De rit naar Denpasar verliep boven alle verwachtingen heel vlot. Hier en daar werden we even opgehouden door een ogoh-ogoh monster of moesten we omrijden voor een ceremonie, maar om half twaalf stonden we al op het vliegveld. Véél te vroeg, want onze ijzeren vogel zou maar om half tien ’s avonds zijn neus in de lucht steken. Toch hadden we geen zin om nog een taxi te nemen en, bijvoorbeeld, de ogoh-ogoh’s te gaan bekijken. Nee, we bleven gewoon op het vliegveld rondhangen. We betaalden om onze bagage weg te bergen en gingen toen wat eten, lezen, eten, en plots was het tijd om in te checken. Dat ging allemaal vlot, al hadden we even problemen omdat we 8,5 kg teveel gewicht in onze koffers hadden. Nadat we enkele kilootjes van de koffers naar onze handbagage hadden versluisd deed de deskdame voor het resterende overgewicht haar oogjes dicht.

De vlucht verliep prima, de service was uitstekend, en toen zaten we in Amsterdam achter een koffie, samen met onze Kadek Johan, die ons kwam ophalen.

En daarmee is weer bewezen dat alles een einde heeft behalve een worst. Die heeft er immers twee.

Putu Francis