2 maart – dinsdag 

Om half acht opgestaan. Mijn schouder was nog stram, maar deze keer was er geen houden meer aan en ben ik onmiddellijk het zwembad ingedoken om een half uurtje alles los te maken. De temperatuur van het zwembadwater is constant 26 graden, dus lekker warm. We laten de meisjes elke dag ons ontbijt klaarmaken tegen 9 uur, dan moeten ze niet te vroeg hier zijn. Ze gaan trouwens eerst alle dagen naar de markt in Seririt om de dingen die ze nodig hebben om onze magen te vullen zo vers mogelijk op tafel te krijgen. Het voelt voor ons soms een beetje ongemakkelijk aan, zo'n verwennerij. Als ze maar eventjes je neus zien vragen ze if you want something to drink? Kopi or tea? Cold water maybe? En dan zeg je ya of tidak en altijd terima kasih. Wie zou er in godsnaam of in die van Boeddha nog in een hotel willen logeren?

Omdat ik 1) vanuit de villa maar niet op het internet geraak en 2) wat flappen moet gaan tappen heeft onze tuinman Surya me vanachter op zijn brommertje naar Seririt gebracht, een ritje van een tiental minuutjes, eerst over een slechte weg in een mooie omgeving en de laatste kilometers over de hoofdweg waar de walmen van de honderden brommertjes samen met die van de auto's je neus en je longen vullen.

O, jullie weten misschien niet wat flappen tappen is? Hollands natuurlijk. Wij noemen dat “geld uit de muur halen”. Dus aan een bankautomaat cash geld van je rekening halen. Gaat trouwens op Bali even vlot als bij ons. Kaartje en code invoeren, aanduiden dat het van je “Saving Account” moet gehaald worden – dat is niet je spaar- maar je zichtrekening – en het bedrag opgeven. Maximum 2 miljoen Rupiah in één keer (zo'n 160 Euro). Maar als je je geld in je handen hebt vraagt de machine wel of je nog een nieuwe transactie wil doen... dus kun je gewoon nog eens hetzelfde bedrag afhalen. En dan nog eens. En ga zo maar door. Er komen weliswaar enkel biljetten van 100.000 Rupiah uit, en dat is hier echt wel een groot bedrag, al is het dan voor ons maar 8 Euro.

Met mijn zakken vol geld – ik heb wel wat afgehaald omdat, omdat... nee, dat vertel ik nog niet – achteraan op de motorbike naar een internetcafé om wat op mijn blog te zetten. Ik had de tekst hierboven op een stick en dacht die gewoon te kopiëren en in mijn blog te plakken, maar helaas, het café-ensemble kon mijn Open Office document niet lezen. Dus maar snel wat op mijn blog gekwakt, want ik kon onze tuinman toch geen uren op me laten wachten

Deze namiddag ben ik nog eens naar Seririt geweest, deze keer samen met Lieke. Waarom en hoe, dat komen jullie zo meteen te weten. Zoals hierboven al ergens aangehaald is het morgen weer “big ceremony” in al de dorpen. En we zouden die maar wat graag ergens meemaken. Nu hebben we echter voor morgenvroeg een afspraak met een visser die ons om zes uur op het strand voor de villa komt ophalen om met ons naar de dolfijnen te varen die hier op zo'n 3 kilometer van de kust rond dartelen.  Rond acht uur, half negen, zouden we dan terug zijn en ontbijten, om daarna een jalan jalan (wandeling) te maken naar het centrum van Lokapaksa en er de ceremonie bij te wonen. Maar Kadek en Komang maken ons duidelijk dat die ceremonie al lang en breed zal afgelopen zijn tegen de tijd dat we in het dorp zijn. 

Dus komen ze maar met hun eigen oplossing voor de dag. Kadek, die in Lovina woont, zegt ons dat daar de ceremonie ook 's avonds nog doorgaat, met zang en dans en de hele reutemeteut. En in één adem vertelt ze ons dat zij en Komang, onze andere huishoudhulp, ons graag achteraan op hun brommer naar Lovina brengen en 's avonds weer terug, een rit van telkens een half uur. Maar dan moeten we wel een sarong hebben...

Zo kwam van het een het ander en gingen Lieke en ik met de meisjes winkelen, Lieke achteraan bij Kadek en ik bij Komang. Je moet natuurlijk zorgen dat je zo veilig mogelijk zit, en het beste doe je dat naar mijn gevoel – of inspiratie van het ogenblik? - door je dijen stevig tegen de dijen van de chauffeur te drukken. Dat lukte heel behoorlijk, zodat ik hier van nu af aan zo weinig mogelijk in auto's zal zitten. Een helm is wel verplicht, of je er nu mee geboren bent of niet. 

Toen we na een tiental minuten bij de markt kwamen was Lieke toch wat minder enthousiast dan ik. Ze vond het erg vermoeiend, achteraan op zo'n ding over slechte wegen rijden. Eigenaardig, ik had er echt geen last van gehad. Misschien had ze zich te krampachtig vastgehouden? Of was de helm te zwaar? Afijn, wat het ook moge wezen geweest zijn (tof hee, zo'n constructie die niet bestaat?) even later waren de brommertjes geparkeerd en doken we de markt in.

Want hier vind je voor de markten en winkels geen parkeerplaatsen voor auto's, maar wel voor de alomtegenwoordige motorbikes. En eigenaardig genoeg moet je voor dat onnozel kleine parkeerplaatsje op het terrein van de winkels betalen. (Meestal is zo'n terrein niet groter dan een voortuintje bij ons.) Zie je je bij ons al betalen op de parking van de Colruyt of de Delhaize? Pas op, 't kost wel geen fortuinen: 500 Rupiah. Voor wie het nog niet gewoon is: zo'n vier eurocent. En een slagboom zorgt er wel voor dat je betaald hebt voor je met je winkelspullen het terrein verlaat.

Het eerste wat we op de markt kochten was dus een sarong, eentje voor Lieke en eentje voor mij. Omdat zo'n sarong niet meer is dan een omslagdoek die je rond je heupen wikkelt, koop je er ook nog een stoffen bandje bij die het geheel wat beter op zijn plaats moet houden – je zou niet willen dat die sarong op je voeten valt tijdens de ceremonie – en voor mij ook nog een ceremoniële hoofdband. Okee, okee, als ik daar in Vlaanderen mee zou rondlopen lacht iedereen zich de stuipen, maar hier denken ze gewoon dat ik een CIA-agent in een slechte vermomming ben. 

Na de sarongs het fruit, waaronder weer enkele nieuwe en voor ons onbekende vruchten, aan het ene kraampje wat, aan het andere wat, erg plezant en kleurrijk. Hier komen we zeker nog eens terug, al is het maar omdat ik noch fototoestel noch videocamera bij had. En na de markt de supermarkt op Balinese lijst geschoeid en waar alles wat duurder is. Met onze mand vol bananen, avocado's, koekjes, kokosmelk, kokosnoot en wat weet ik nog allemaal moest ik niet minder dan 60.000 Rupiah afdokken (bijna 5 Euro). En dan met onze boodschappen terug naar de villa, Lieke weer achterop bij Kadek en ik rond Komang. Toen we aankwamen zei Lieke dat ze het warm had, door de helm, zei ze. Ik had het ook warm.