Rond 8 uur ’s morgens kwamen we in Arequipa aan en werden er opgewacht door iemand van het reisagentschap die ons naar ons hotel “La Hosteria” bracht. Weer konden we constateren dat de ligging van het hotel uitstekend was, in het centrum van de stad en recht tegenover de achterkant van het beroemde Santa Catalina klooster. De ingang verbergt een schitterende patio vol bloemen en La Hosteria is een prachtig staaltje van koloniale bouwkunst. Nadat we onze bagage hadden neergepoot kregen we een lekker ontbijt op het zonnige terras, en tijdens onze maaltijd kwamen er zowaar enkele kolibries voorbijgevlogen die zich in de bloemenweelde kwamen bevoorraden.

De rest van de dag besteedden we aan uitrusten en wandelen in het centrum van deze mooie stad die omringd wordt door drie vulkanen waarvan de Misti ongetwijfeld de beroemdste is. Alleen, de omgeving van de stad lag in de mist zodat we niet één van de vulkanen te zien kregen. Dat kon echter nauwelijks een domper op ons geluk leggen. Tot nu toe had onze avontuurlijke reis alle verwachtingen meer dan ingelost.

Arequipa is geen kleine stad. Er wonen meer dan 600.000 mensen. Daarmee is ze na Lima de grootste stad van het land. Maar waar Lima lawaaierig en vuil is, is Arequipa net haar tegenpool. Het is een aangename, levendige stad die gezegend werd met een uitstekend klimaat. De stad ligt op een hoogte van 2.300 meter en een echt koud seizoen kent ze niet. De zon schijnt er meer dan 300 dagen per jaar! Een groot deel van de stad is opgericht in witte lavasteen, wat haar dan ook een heel aparte charme geeft. De naam Arequipa betekent “plaats achter de spitse berg”, haar gegeven door haar vroegste bewoners, de Aymara. Het is een stad van intellectuelen.

Enkele jaren geleden had ik een film gezien over een Inca maagd die ooit aan de berggoden werd geofferd en wiens lichaam nog niet zo lang geleden (8 september 1995) in vrijwel perfecte toestand werd terug-gevonden. Ze lag boven op de top van de vulkaan Amparo, onder het ijs, en toen een naburige vulkaan vuur en as begon te sproeien kwam het lichaam van onder het ijs vandaan en werd net op het goede moment ontdekt. Het meisje werd “Juanita” genoemd. Later werden er nog lichamen ontdekt, zoals dat van “Zarita”. Groot was mijn verbazing toen ik vernam dat deze meisjes hier in Arequipa waren, in het Museo Santuarios Andinos, dichtbij het Santa Catalinaklooster. Wel was Juanita momenteel in de Verenigde Staten om er DNA proeven te ondergaan, maar haar “zusje” Zarita was in het museum te bewonderen, opgesloten in een soort aquarium dat constant op een temperatuur van minus twintig graden wordt gehouden. Het spreekt vanzelf dat we haar zijn gaan bezoeken. Spijtig genoeg mochten we in het museum niet fotograferen of filmen. Dan maar een kaartje gekocht waarop “Juanita” prijkt.

Die dag hebben we ook kaartjes geschreven naar de mensen thuis. Toen we naar het postkantoor gingen en om postzegels vroegen schrokken we ons toch een hoedje. Een zegel + stempel voor een zichtkaartje kost in Peru zomaar eventjes het equivalent van 1,50 Euro! Vermenigvuldig dat met de dertig kaartjes die we klaar hadden gestoomd… Je foetert wel even, maar je wil die kaartjes toch weg, dus betalen maar. Het ergste komt echter nu: alhoewel we de kaartjes onmiddellijk van zegel en stempel voorzagen en ze in een bus in het hoofdpostkantoor deponeerden, is er niet ééntje toegekomen! Wat ons betreft een ferme deuk in de geloofwaardigheid van de Peruaanse post.

In de namiddag begon het te regenen, net als de vorige dag. Blijkbaar reserveren ze de zon in Arequipa enkel voor de voormiddagen.