Op 3 februari 1994 om 13 uur hebben we San Francisco verlaten en zijn we begonnen aan een zeereis die als alles goed gaat op 8 februari rond de middag naar Hilo (Big Island, Hawaii) zal brengen, een reis van 2029 zeemijlen.

Zoals al beschreven op het einde van de etappe "San Francisco" moeten we ons aan boord absoluut niet vervelen: er is altijd wel wat te doen. Wil je Russisch leren? Charasjo! (O.K. of goed.) Dansen? Naar een voordracht gaan luisteren? Eten en nog eens eten en dan weer? Om 7 uur is er het ontbijt, dat voor langslapers nog eens om halfelf herhaald wordt. Dan het aperitiefuurtje, het middageten, de namiddagthee, het avondeten, het volgende aperitiefuurtje, het middernachtbuffet... Nu is het ook tijd om de passagiers 's avonds te vermaken met het opvoeren van de een of andere show. En daarvoor zijn wij aan boord, of liever mijn broer Willy, die zo goed is geweest mij uit te nodigen hem te vergezellen op deze reis.

We schrijven 5 februari 21 uur. De eerste show die hij als chief entertainer in elkaar steekt is meteen een schot in de roos : "Oh la la, Paris", een grappig en wervelend gebeuren waarin hij zowat elke artiest die aan boord is betrekt. en na de show gaan we nagenieten in de nachtclub. Ons bed kan nog een uurtje of twee wachten.

Zo verlopen de dagen. Het weer is goed, de Stille Oceaan laat zich van zijn beste zijde zien. Ik leer wat Russisch. Ik volg ook wat klassieke dansen, maar na enkele dagen laat ik dat maar zozo... Mijn partner - een kranige tante van pakweg zeventig jaar - wil ook buiten het dansuurtje contact met me houden en dat is me er wat teveel aan. Dan ga ik liever op een van de dekken zonnen en wachten op een voorbijzwemmende zeemeermin. Willy kunnen ze met zo'n dingen niet meer strikken. Hij vaart al twintig jaar lang de wereld rond. Hij heeft het allemaal wel al eens gezien en meegemaakt. Trouwens, vanaf nu is hij voortdurend in het getouw om de mensen te vermaken met het een of andere spel, met - jawel - het naaien van brillentassen of andere dingetjes - met de bingo, met het voorbereiden van zijn shows.

Er is nog een andere Belgische artiest aan boord, Alexandre Malempré, een bekende trompetist. En nu ik eraan denk, ook bij de staff is er een Belgische, een jonge Vlaamse van Kapellen-op-den-Bos. Zo zie je maar dat wij onze zonen en dochters overàl uitzenden!

De zes dagen op de oceaan vliegen zo voorbij. Regelmatig moeten we onze uurwerken achteruit zetten zodat de dagen uit meer dan vierentwintig uur blijken te bestaan. Want ergens tijdens de reis die ons uiteindelijk naar het Verre Oosten zal brengen, gaan we de datumgrens oversteken en op dat moment een dag in ons leven verliezen. Maar daarover later meer. Nu is het genieten, rusten, rood en bruin worden samen met de andere passagiers. Of toch niet helemaal. We zoeken altijd wel een dek waar het tentoongestelde vlees niet zo talrijk aanwezig is als op de foto rechts. Dekken genoeg.

Wat ons wel wat zorgen baart is dat, hoe dichter we bij ons doel komen, hoe slechter het weer lijkt te worden. Ze gaan het ons toch niet aandoen dat we de Hawaiiaanse eilanden in de regen gaan moeten bezoeken, zeker ? Een van de ultieme droombestemmingen ? Nee, natuurlijk niet. Hoe kom ik erbij ?