zeereis naar OKINAWA, Japan
Vierduizend en zevenenveertig zeemijlen! Acht dagen lang varen! Je vraagt je af wat je de hele tijd doet...
Wel, werken verdorie, als je tot de staff behoort zoals Willy. Shows in elkaar steken, repeteren, opvoeren. De passagiers bezig houden met spelletjes en wedstrijdjes, en tussendoor genieten van de zon en de zee.
Waar ik kon hielp ik Willy een beetje, maar echt veel was dat niet, zodat ik zeeën van tijd had om, bijvoorbeeld, nog wat Russisch te leren. Maar daar zal ik jullie allemaal niet mee lastig vallen.
Twee zaken zijn echter meer dan vermeldingswaard: het passeren van de datumsgrens, en een stormpje van zesendertig uur.
Laten we met het eerste beginnen. Ik heb dus nooit de dinsdag vijftiende februari 1994 gekend. Ik heb die dag niet beleefd. Het is een lot dat ik mijn hele leven zal moeten meeslepen...
Hoe zit dat nu allemaal in elkaar? Waarom wint iemand die de aarde van west naar oost rondvaart of -vliegt een dag, en verlies je die weer als je van oost naar west vliegt ? Het antwoord vind je onder andere op Wikipedia.
En dan die storm... Misschien herinner je je nog dat Willy en ik in kajuit nummer 1 verbleven, in de kop van het schip op de zevende verdieping. Nadat we de datumgrens overschreden hadden kwamen we in een zware depressie terecht, en weldra schommelden we als een papieren bootje in een badkuip. Torenhoge golven sloegen over het schip en kletsen zelfs tot tegen ons raam! Soms, als de kop van het schip weer in een diep waterravijn dook, hoorde je de bel van de telefoon als de hoorn van de haak werd gelicht. Niet te geloven? Dan moet je maar eens de beelden komen bekijken die ik ervan gemaakt heb, mijn benen verankerd tussen tafel en bed om niet op mijn bek te gaan!
In de kajuit naast ons zat een jong koppel dat op huwelijksreis was. Die werden allebei zo doodziek dat ze met hebben en houden naar een kajuit in het midden van het schip verhuisden. Ze waren niet alleen. Een goede helft van alle passagiers was zeeziek, wat niet zo verwonderlijk was. Gelukkig konden Willy en ik er goed tegen, al heb ik tijdens die storm niet veel gegeten.
Ik herinner me nog levendig hoe ik wat wou schrijven en mijn pen gewoon niet op het papier kreeg. Als je het niet hebt meegemaakt klinkt het allemaal ongelofelijk, ik weet het.
In ieder geval, toen die storm na anderhalve dag ging liggen, was ik beslist niet de enige om een zucht van verlichting te slaken.
Daarna was het weer dolce far niente, met af en toe een voetbalwedstrijdje, een show, een danspasje, een bezoekje aan de bar of de nachtclub, om dat de dag daarop nog eens te herhalen.
de entertainers
Hierbij wat inlichtingen over de entertainers waarop Willy beroep kon doen
Alexandre Malempré, een virtuoos op de trompet. En Luikenaar Leerde het klappen van de zweep bij James Last en Hugo Strasser.Toffe kerel. Heeft zijn Frans nog niet verleerd.
Barbara Carter, opera- en operettezangeres. Een wondermooie stem en, net zoals haar man Chris, heel hartelijk en spontaan. We zijn samen met hen de vulkanen op Hawaii gaan bezoeken.
Conny en Thomas, het danspaar. In het "echte" leven geen koppel.Conny is heel lief. Thomas is een begenadigd danser, maar geen gemakkelijk mens om mee om te gaan.
Mr. Regon en Miss Royal, "the Anglo-Continental Comedy Stars". Al ken ik hen niet, ze blijken bekende artiesten te zijn. In ieder geval waren het luxepaarden, die zich afzijdig hielden.
En de "baas" van al deze mensen was mijn broer Willy, de Chief Entertainer. Waar de andere artiesten enkel voor hun eigen show verantwoordelijk waren, moest hij het hele schip aan de praat houden. Hij maakte de planning, stak de shows in elkaar en presenteerde ze, had zijn eigen one-man-show, en zorgde bovendien voor de dagelijkse animatie aan boord. Veel werk, geloof me vrij.
Maak jouw eigen website met JouwWeb