Het is nu 31 januari. De "Maxim Gorkiy" heeft ons veilig van Acapulco naar Los Angeles gebracht en nu moeten we beslissen wat we gaan doen of laten. Want zo is een kruisvaart nu eenmaal. Je drijvend hotel brengt je overal en op de best mogelijke manier. Maar waar je ook aankomt, het is altijd weer kiezen tussen wat je wil zien en wat je kunt zien. Vrijwel altijd ben je slechts één dag in een welbepaalde haven, om dan 's nachts weer ergens anders heen te varen.

Wel, Willy wil absoluut het allereerste Disneyland (1955) zien, in Anaheim, een voorstad van LA. Daar gaan we dus zo meteen naartoe.

Het schip vaart na Los Angeles richting San Francisco om daar anderhalve dag later aan te komen. Maar wij vinden het een goed idee om met de wagen van LA naar Frisco te rijden, langs de mooie Highway number 1, en zo de sfeer van Californië op te snuiven.

Het eerste wat we moeten doen is dan ook een auto huren die ons overal naar toe zal brengen. Makkelijker gezegd dan gedaan! In heel LA is bijna geen huurauto meer te vinden! De reden? Enkele maanden geleden was er hier een serieuze aardbeving die zowat alle bruggen van LA vernietigd heeft, zodat het moeilijk rijden is. Bovendien zijn er een massa auto's gesneuveld. De verhuurmaatschappijen doen dan ook gouden zaken.

Maar uiteindelijk lukt het ons toch, al verliezen we er enkele kostbare uren door. De vriendelijke dame aan de desk doet alle moeite om ons toch zo snel mogelijk op weg te helpen.

We gaan onmiddellijk richting Anaheim en een drie kwartier later staan we op de immense parking van Disneyland. We openen onze kinderziel. Het feest kan beginnen!

Weldra lopen we de imposante laan af die ons tot aan het standbeeld van Walt Disney en Mickey Mouse brengt. Daarna zijn we in een andere wereld, de wereld van de sprookjes, langs straten en huizen ontsproten uit de geest van Disney. We komen er allerlei vrienden uit onze kindertijd tegen: Goofy, de djinn uit Aladinn, Donal Duck... En even verder botsen we zowaar op Mickey himself!

En dat is nog niet alles... Sneeuwitje en de Zeven Dwergen. Ze zijn er allemaal! Ik ga naar Sneeuwitje toe, vertel haar wie we zijn en van waar we komen. En ik mag haar zowaar kussen, ik, de kikkerprins uit Vlaanderen! Een kus, voor eeuwig vastgelegd op videofilm! Daar kan Napels niet aan rieken...

Na dit hoogtepunt in mijn leven - een kinderhand is gauw gevuld - gaan we de attracties af. Het Duck-dorp, de Small World, Pinnochio, het Wilde Westen, het Spookhuis, de Berenmusical, Dumbo, en natuurlijk het beromedste kasteel van deze aardbol, het kasteel van Doornroosje.

Alles is er kraaknet. Er ligt niet één papiertje op de grond. Restaurantjes bij de vleet, junk food zoals dat moet. In de rij gaan staan voor al deze dingen moeten we vrijwel niet. Tenslotte is het nog maar januari, maanden verwijderd van het hoogseizoen.

In de vooravond verlaten we deze droomwereld en rijden terug naar het schip. We gaan niet te laat naar bed. Morgenvroeg willen we snel weg zijn. Of is het misschien omdat we ons nog altijd een beetje kind voelen dat we nu al slapen gaan ?

UNIVERSAL STUDIOS, LOS ANGELES

Spijtig dat een mens keuzes moet maken. We besluiten downtown LA maar links te laten liggen en onmiddellijk richting Highway number 1 te rijden, de snelweg die Los Angeles met San Francisco verbindt. Snelweg is in de VS trouwens een relatief begrip, gezien het feit dat je aan maximum 90 km per uur mag rijden.

Als we de grote ring rond LA nemen zien we overal de sporen van de recente aardbeving. Zoals we dat van de films weten zijn er nogal wat "vliegende" rijbanen en een groot deel daarvan is ingestort en ligt er bij als een hoop gebroken staal en beton. We proberen ons voor te stellen hoe erg die aardbeving wel niet geweest moet zijn om zo een ravage aan te richten.

Het is een prachtige, warme en zonnige dag. Country muziek schalt door de luidsprekers in onze rode Ford. We tuffen rustig verder en gapen naar de borden die ons aangeven dat we Hollywood passeren, en Santa Monica, en nog meer namen die ons bekend zijn uit de films en feuilletons die van hier naar Vlaanderen geëxporteerd worden. Onze eerste stop maken we bij de Universal Studios, het droomland waar zoveel bekende films gedraaid werden. Denken we maar aan King Kong, Back to the Future, Jurassic Parc, Conan de Barbaar, Jaws, Psycho...

We merken al snel dat we Universal Studios wat kunnen vergelijken met Disneyland. Het is één groot attractiepark, opgebouwd rond de films die er gedraaid werden. Kitt, de auto uit "Knight Rider", staat half over een zwembad zonder water : de bodem van het zwembad is door de aardbeving gescheurd. Een behulpzame medewerkster zegt ons in de auto plaats te nemen voor een foto. Het wordt een van de zeldzame kiekjes waar Willy en ik samen op te zien zijn.

Daarna gaan we in de richting van de enorme, honderdmeter lange roltrappen die ons tot in de vallei brengen. Overal worden we begroet door look-a-likes van bekende filmfiguren. Naast me op een van de roltrappen staat Rett (Clark Gable) een van de hoofdrollen in "Gone with the Wind" en begroet me hartelijk. Vreemd en grappig.

We stappen op een treintje dat ons langs de sets brengt waar de films werden gedraaid. Een enorme waterstroom beukt van een helling naar beneden en dreigt ons te verzwelgen... de zoveelste illusie. Een meer moet de zee verbeelden. Als we er aankomen splitst het water zich zoals in het Oude Testament en rijdt het treintje over de bodem van de Rode Zee. Op het meer drijft een bootje met een visser erin. En plots verschijnt de haai uit Jaws, trekt het bootje met visser en al onder water en komt dan naar ons toegezwommen, zijn vervaarlijke kaken ver opengesperd. De illusie is sterk genoeg om heel wat passagiers aan het schrikken te brengen.

Nog wat verder, een Romeinse stad, gevolgd door de set van "Back to the Future". Daarna een set uit het Wilde Westen. Boven op een helling staat het huis uit "Psycho". We rijden een enorme studio binnen en bevinden ons in de film "King Kong". Rond ons stort een deel van New York in. Gebouwen branden, leidingen breken, een helicopter stort met veel geraas neer en ontploft voor onze ogen... En dan verschijnt King Kong, wel twintig meter groot en komt brullend en tierend naar ons toe, zo dicht dat we de tanden in zijn enorme muil bijna kunnen aanraken... Mensen toch!

Een volgende "film" rijden we voorbij : de enorme overkoepelde set van "Earthquake", die tijdelijk gesloten is om de mensen niet nodeloos te herinneren aan het leed van de "echte" aardbeving die Los Angeles enkele weken daarvoor heeft geteisterd. We kunnen er begrip voor opbrengen.

Na de lange rondleiding in het treintje gaan we naar de attractie van "Back to the Future", waar we in Doc's auto stappen en in een driedimensionele illusie rondvliegen, in de toekomst, in het verleden, met dinosaurussen die ons belagen terwijl we rond hun hoofden vliegen, dooreengeschud in de wagen. Sterk! We verlaten de attractie met bibberende benen.

Een van de hoogtepunten is wel de Wild West Show, een twintig minuten durend spektakel opgevoerd door stuntmannen - en één stuntvrouw. Lachen geblazen! Andere attracties zoals "Conan" en "Miami Vice" moeten we aan onze neus laten voorbijgaan : de tijd die we hebben is gemeten.

We struinen nog wat rond en leggen nog wat herinneringen op film en foto. En daarna is het over en out. "Highway Number 1" roept ons.